وبلاگ نگاره فردا بسیج دانش آموزی دبیرستان استعداد های درخشان شهید دستغیب مرودشت نوشت:

هدفی که ما دنبال آن هستیم ایجاب می‏کند که جنگ‏ها بدون تغییرات مرزی و توسعه‏ جغرافیایی پایان پذیرد. این موضوع باید حتی ‏المکان رعایت شود و در این صورت جنگ‏ گرم،  تبدیل به یک جنگ اقتصادی می‏شود و اینجا دیگر، از راه کمک‏های اقتصادی‏ ماست که ملت‏ها بناچار، توان ما را در پیروز کردن گروهی بر گروهی دیگر در می‏یابند و برتری ما و دست پنهان و قدرتمندمان را باور خواهند کرد. این وضعیت باعث می‏شود که‏ هر دو گروه درگیر، در دامن دست نشاندگان بین‏المللی ما قرار گیرند. دست نشاندگانی که‏ میلیون‏ها چشم بیدار در اختیار دارند و از میدان عمل گسترده‏ای برخوردارند که هیچ محدودیت و قیدی را نمی‏شناسد.

بدین ترتیب حقوق بین ‏الملل عمومی ما می‏تواند حقوق خصوصی ملت‏ها را از بین‏ ببرد و در چهارچوب مفهوم گذشته حق، زمینه را برای حاکمیت بر همه ملت‏ها فراهم‏ آورد. درست همان طور که دولت‏ها به وسیله قانون مدنی در داخل مرزهای خویش بر مردم حکومت می‏کنند.

ما با دقتی که موفقیتمان را تضمین می‏کند، کسانی را از میان مردم انتخاب می‏کنیم که‏ ضمن آمادگی کامل برای خدمت مخلصانه به ما، با فنون سیاست و حکومت، هیچ سابقه‏ آشنایی نداشته باشند تا بتوانیم راحت‏تر شکارشان کنیم و در دست خویش داشته باشیم‏ و از آنها به عنوان پنجه‏های قدرتمند خویش برای شکار دیگران استفاده کنیم. آنگاه‏ نابغه‏ هایی خبره را به عنوان مسئول، کارشناس و مشاور پشت پرده برایشان می‏گماریم. البته این متخصصان از کودکی به شکل خاص تربیت یافته و برای اداره دنیا اهلیت و قابلیت پیدا کرده‏اند و آن طور که می‏دانیم زمانی بس طولانی است که اینها معلومات‏ مورد نیاز خویش را از روش‏های سیاسی ما، تجربه‏های تاریخی بررسی سیر حوادث‏ جاری کسب کرده و می‏کنند. اما «گوییم» کجا و حکمت کجا؟ فاصله بسیار زیادی وجود دارد تا آنها حتی توان دسترسی به حکمت را از راه دسترسی غیر جهت‏دار تاریخ، در خود بیابند. زیرا بیشترین چیزی که بدان دست می‏یابند روش‏های نظری است و هرگز با چشم باز و جست‏وجوگر به نتایج حوادث نگاه نمی‏کنند. بنابراین ما هیچ ارزشی برای‏ آنها قائل نیستیم و آنها را به حال خویش و آنچه دوست دارند، رها می‏کنیم تا لحظه‏ شکارشان فرا رسد یا اینکه برای همیشه در آرزوهای خویش باقی بمانند و با آرزوها و برنامه ‏های خیالی و افتخار به گذشته زندگی کنند و همین، باید نقش اصلی آنان در زندگی‏ باشد.

ما توانسته‏ایم به آنها بقبولانیم که معلومات نظری آنان عصاره علم است. ما در راه‏ هدف خویش باید به وسیله مطبوعاتمان به این روش ادامه دهیم تا آنها افکار و دیدگاه‏های خود را باور کنند. دانشمندان آنها نیز بدون توجه به محک زدن تجربه با منطق، به علم خویش غرور یافته‏اند و به سمتی می‏روند که آرا و نظریات خود را به‏ مرحله اجرا در آورند. ولی واقعیت این است که آنچه در نظر آنها علم و معرفت است،  توسط دست نشاندگان متخصص ما با مهارت و دقت کافی آماده شده تا ذهن آنان در مسیر مورد نظر ما جهت بگیرد.

مبادا حتی برای یک لحظه تصور کنید که این حرف‏ها بی‏فایده است. لازم است در کاری که برای انتشار و موفقیت اندیشه ‏های داروین، مارکس و نیچه کرده‏ایم، فکر کنید. ما یهودیان نمی‏توانیم تأثیر روشن و با اهمیت آموزش‏های خود را در به اشتباه انداختن‏ ذهن«گوییم»نادیده بگیریم. ما در اجرای شیوه‏های خود چاره‏ای نداریم جز آنکه به‏ طرز فکر، اخلاق، تمایلات و گرایش‏های ملت‏های دیگر با عبرت بنگریم تا در کارهای‏ سیاسی و اداری آینده خویش، دچار لغزش و اشتباه نشویم. پیروزی روش ما که اجزای آن همه جا و متناسب با هر محیطی پراکنده شده است. بسته به روحیه ملت‏هایی است که سر راه ما قرار دارند. این پیروزی بدون درک صحیح از هدف به نتیجه نمی‏رسد و چنانچه بر پایه نتایج تجربه‏های گذشته و توجه به شرایط کنونی استوار نشود، محکوم به شکست است.

دولت‏های امروز، دستگاه وسیعی به نام مطبوعات در اختیار دارند که برای ایجاد جریان‏های ذهنی و حرکت‏های فکری عمومی از آن استفاده می‏کنند. پس مطبوعاتی که‏ در دست ماست باید نیازهای ضروری و حیاتی مردم را فریاد بزنند و نارضایتی آنان را اعلام کنند. این مطبوعات باید خشم عمومی را برانگیزانند و عوامل آن را به وجود آورند. مطبوعات، مظهر آزادی بیان و اندیشه هستند؛لیکن دولت‏های «گوییم» هنوز نمی‏دانند چگونه از آن بهره ببرند. این بود که ما به این دستگاه عظیم مسلط شده‏ایم و به واسطه آن‏ نیروی محرکه و مؤثر خود را به دست آورده و همچنان پشت پرده باقی مانده‏ایم.

پس درود بر مطبوعات. با کمک همین مطبوعات دست ما مملو از طلاهایی است که‏ در مقابل دریایی از خون و عرق ریخته شده، به دست آورده‏ایم. آری آنچه را کاشته‏ بودیم درو کردیم. بنابراین عظمت فداکاری‏ها و قربانیان ملت ما مهم نیست؛زیرا هر کشته از ما، نزد خداوند با هزار کشته «گوییم» برابری می‏کند.